Volgens mijn DNA-verhaal ben ik 22%, bijna een kwart, Zweeds. Deze erfelijkheid komt van mijn overgrootmoeder, Agnes Hildegard Helena Landerholm, die op 4 februari 1880 werd geboren in Kimstad, Östergötland, Zweden. Agnes was drie maanden oud toen ze met haar vader Anders (mijn betovergrootvader), haar moeder Thilda en haar oudere zus Emma vertrok op de Marsdin naar Hull, Engeland, en vervolgens naar Ellis Island, New York, waar ze op 24 mei 1880 aankwam. Agnes Hildegard Helena Landerholm groeide op in Connecticut en trouwde op 26-jarige leeftijd op 12 juni 1906 met mijn overgrootvader William Henry Jones.

Honderdveertig jaar na Agnes’ aankomst in New York vliegt haar achterkleindochter Elizabeth Ann Jones voor de vijfde keer naar Zweden.

Begin mei 2021, tijdens een FaceTime-chat met Anna-Lena en Liselotte, twee Zweedse vriendinnen die ik al heel lang ken, vertellen ze me dat ze gaan verhuizen naar een nieuw huis in Mölle. Ze nodigen me uit om langs te komen en stellen voor dat ik naar Kopenhagen in Denemarken vlieg, dat dichter bij Mölle ligt. Ik koop enthousiast mijn Scandinavian Airlines tickets van en naar Kastrup.

Nu mijn tickets zijn gekocht, heb ik nog een vraag: Hoe kom ik nu van en naar het vliegveld? Toen ik ontdekte dat de rit van Mölle naar Kastrup 90 minuten was, stuurde ik een e-mail naar Maria, mijn contactpersoon bij byACRE, om te vragen of ze me wilde ontmoeten voor koffie (kaffe) in de buurt van de haven, waar de veerboot uit Zweden aankomt. Maria e-mailde terug; toen ze haar collega’s vertelde dat ik met de Carbon Ultralight kwam aanvliegen en me wilde ontmoeten voor kaffe, was het snel besloten dat zij en Anders me in Kastrup zouden ophalen met mijn nieuwe Carbon Overland.

In de tussentijd stuurde ik Anna-Lena een sms om haar te laten weten dat ik kaffe zou drinken in de buurt van de veerboot, zodat ze niet helemaal naar het vliegveld hoefden te rijden. Anna-Lena antwoordt dat ze de avond ervoor naar Kopenhagen komen en in Hotel Ottilia in Carlsberg City verblijven. Dit is om het makkelijker te maken om mij ’s ochtends in Kastrup op te halen.

Iedereen zou mijn zorgen moeten hebben; te veel mensen die me ophalen op het vliegveld in Kopenhagen.

Ik kom aan. Ik krijg eerst te horen dat ik naar de achterkant van het vliegtuig moet gaan om uit te stappen. Dan wordt me verteld dat de voorkant de plek is waar een rolstoel zal staan, dan weer de achterkant. Als ik eindelijk in de juiste richting ga, met de piloot achter me aan, zie ik een grote man met een geel vest, een man genaamd Oskar. Oskar pakt mijn rugzak en ik pak zijn arm terwijl we de trap afdalen. We lopen over het asfalt en “nemen mijn tijd”. We gaan naar binnen en nog een trap op en daar stap ik in een rolstoel.

Oskar duwt me naar een golfkarretje, waar ik overstap, waarna we naar de bagageband gaan. Na een tijdje zie ik mijn ingecheckte tas. Oskar laadt alles, inclusief mijn byACRE Carbon Ultralight, op het bagagekarretje. Met één hand duwt Oskar de rolstoel en met zijn andere hand duwt hij het karretje.

Buiten hoor ik een stem mijn naam roepen. Ik draai me om naar Maria en mijn nieuwe ByACRE Carbon Overland. Ik sta op en pak mijn nieuwe Overland vast, daarna Maria. Samen steken we de straat over om Anders Berggreen, de ontwerper/oprichter van ByACRE, te ontmoeten.

Ze legden me uit dat ze elk hun eigen auto hadden meegenomen omdat in Anders’ auto mijn bagage en/of de twee ByACRE’s niet zou passen. Dus ik rijd met Anders en Maria neemt alle bagage mee. Het blijkt dat Anders’ auto een Jag 1974 cabriolet is en ik beeld me in dat ik Audrey Hepburn ben, wensend dat ik een Givenchy hoofddoek had terwijl we naar Hotel Ottilia rijden, in Carlsberg City.

Bij Hotel Ottilia gaan we naar de Tramonto Rooftop. We vinden een tafel op het terras met een prachtig, 360-graden uitzicht op de wijk beneden. We worden omringd door kleine hoptuinen en Anna-Lena en Lisa schuiven bij ons aan. Ik ben dolblij om twee van mijn dierbaarste vriendinnen te zien, die ik al vijfentwintig jaar ken en al meer dan twee jaar niet heb gezien.

Wakker worden in Mölle. Het geluid van bootmotoren in de verte, meeuwen, het water dat over stenen kabbelt, en het klokkenspel van zeilboten die tegen masten tikken. Luisterend, achterover leunend op het grijze houten dek, en nippend aan een espresso, ben ik verbaasd als ik 5 of 6 surfers zie. Ja, er zijn golven, niet zo groot als Maui, maar wel flinke golven. De vraag is, hebben die surfers van die planken opgeslagen tussen hun langlaufski’s en hun hondensleeën?

Surfen in Zweden!

Het blijkt dat Mölle vijfde staat op de lijst van Zweedse surfhotspots. Helaas, ik heb mijn surfplank in NYC laten liggen. In plaats daarvan hebben de meiden een golfkarretje gehuurd. Ik ben blij dat ik a la carte door Mölle kan toeren, met mijn Overland achterop.

We eindigen bij Ransvik Havsveranda voor de lunch. Ik stap op de buitenroltrap die de heuvel afdaalt naar het café met een prachtig uitzicht op Øresund. Lisa en Anna-Lena begroeten me onderaan met de Overland en we zoeken een tafel. We bestellen Hernö Gin & Tonics en Kallrökt Lax på Rågbröd.

De volgende avond vaart er een prachtig jacht aan de horizon. Het is de Swan 77 Tugela van Anna-Lena’s broer Mikael. Voor ik het weet rijd ik met mijn Carbon Overland langs de zijkant van het huis naar het golfkarretje dat Ivan, Anna-Lena en Lisa’s oudste zoon, heeft gebracht. We gaan naar de kade, waar ik op een RIB wordt gehesen die me naar Tugela brengt waar ik opnieuw voorzichtig aan boord wordt gehesen en gemanoeuvreerd. Eenmaal aan boord nippen we van champagne.